ΣΥΝΑΥΛΙΑ KITARO

ΣΥΝΑΥΛΙΑ KITARO

25 Οκτωβρίου Μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης..
..και ανοίγουν οι πόρτες στις 21:00 ακριβώς…
Δεν θα σχολιάσω τη διέλευση του Έλληνα στο μέγαρο..
Δε θα σχολιάσω επίσης και τις μπότες μιας κυρίας που έγιναν άχρονο ρυθμικό μοτίβο στη μέση της συναυλίας, μιας και το αφεντικό τους αποφάσισε να αναχωρήσει..
Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτά και άμα αρχίσω είναι άγνωστο πότε θα σταματήσω..
Σε γενικές γραμμές η συναυλία ήταν μέτρια. Πιο συγκεκριμένα..
Ο Kitaro.. ξεχωριστή μορφή.. ξεκινάει ταπεινά και λιτά με τα μεταλλικά «κιούπια» του με ήχους σαν του agogo..
Και εκεί που μας βάζει για τα καλά στο mood να σου το χειροκρότημα..
Ξεκινά το 2ο κομμάτι και μόλις τελειώνει να σου πάλι το χειροκρότημα..
Αυτό γινότανε για 2,5 ώρες περίπου.. με τον κόσμο να διακόπτει τη «μαγεία» της μουσικής πολλές φορές χειροκροτώντας πριν ακόμα τελειώσει το κομμάτι.. Χάσαμε την μεταφορά από το ένα κομμάτι στο άλλο που εμφανώς είχε σχεδιάσει ο Kitaro…

Αυτό θα μπορούσε να διορθωθεί με εκπαίδευση του κοινού υπό την ευθύνη του Μεγάρου Μουσικής και για άλλες συναυλίες.

Δε λέω να μη χειροκροτάτε.. χειροκροτήστε στην αρχή για το καλωσόρισμα του καλλιτέχνη και στο τέλος για το ευχαριστώ και την επιβράβευση.
Δεν ξέρουμε να ακούμε σα λαός.. αυτό είναι γεγονός..
Θα συνεχίσω με μία αναφορά στην ηχοληψία.. Εμείς που καθόμασταν στο τέλος της πλατείας ήταν λες και ακούγαμε μουσική από το ράδιο.. τελείως επίπεδη. Δεν έφταιγε μόνο η «σπηλιά» στην οποία βρίσκονται οι θέσεις ΄Γ ζώνης (με ταβάνι το πάτωμα του εξώστη).. Η μικροφωνική «σκότωσε» το βάθος.. Αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα για το οποίο πολλοί μαζί με εμένα περίμεναν, «πέθανε» στην ηχοληψία.. Οι καημένοι οι Ιάπωνες (που έτυχε να έχουν την κονσόλα τους πίσω από μένα) κρατούσαν ένα πακέτο με χαρτιά που αναγράφονταν οι αριθμοί από τα leadακια αλλά δεν είδα κανέναν Έλληνα να είναι εκεί να τους βοηθήσει.. Αμφιβάλω αν κάποιος ενημέρωσε τον Kitaro και την ομάδα του για την ηχητική του μεγάρου.. Αν μάλιστα του είπαν ότι είναι ίδιο με το μέγαρο μουσικής Αθηνών ακόμα χειρότερα.. Να λοιπόν πως, τελευταίας τεχνολογίας midi sequencers, πανάκριβα μουσικά όργανα που συνδυάζονται με το «σοφό» μυαλό ενός συνθέτη και άξιων μουσικών συνοδειών, βγάζουν ένα αποτέλεσμα ηχητικής τάξης σαν αυτό της της κάρτας ήχου του υπολογιστή μου.
Όλα αυτά φυσικά δε θα επηρεάσουν το θαυμασμό μου για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Αλλά το ευαίσθητο μουσικό αυτί μου αρνείται να ανέχεται «παραφωνίες» οι οποίες είναι το τραγούδι ενός κάβουρα στη τσέπη.. Είναι κρίμα.